حضور قاتلان در مراسم سالگرد محمد کامرانی

مراسم یکمین سالگرد جان باختن محمد کامرانی در زیر شکنجه دیروز بعد از ظهر در تهران برگزار شد. این مراسم میزبان صدها تن از زنان و مردان تهرانی بود. به گزارش سایت کلمه وابسته به موسوی، صاحبان عزا فقط مادر و خواهران جان باخته محمد کامرانی نبودند. مادر جان باخته رامین رمضانی، مادر جان باخته محسن روح الامینی، همسر جان باخته علی حسن پور، همسر و خواهر جان باخته مسعود خسروی، مادر جان باخته سهراب اعرابی، مادر جان باخته رامین آقازاده قهرمانی چهارمین کشته شده کهریزک و … از مادران عزاداری را تشکیل می دادند که کنار مادر جان باخته محمد کامرانی در جایگاه صاحب عزا استوار و صبور نشسته بودند. در ادامه این گزارش آمده است: جمعیت آرام می آمدند؛ همان طور که ۲۵ خرداد ۸۸ آرام مسیر خیابان انقلاب و آزادی را طی کردند. گویی اینان نمایندگان همان جمعیت بودند. می آمدند و به هر یک از مادران و همسران شهدای سبز تسلیت می گفتند و می گریستند. آنقدر داغدار بودند که ابتدا تصور می شد از نزدیکان این جمع باشند اما پاسخشان به این سوال منفی بود. می آمدند و می گفتند: «ما را همدرد خود بدانید و بدانید خون فرزندانتان هدر نخواهد رفت». این جملات بیش از هر کلامی میان جمع شنیده می شد و عجب تسلایی بود بر خاطر عزاداران. احساس غرور و سربلندی بود که اوج می گرفت و بر عزم و اراده ها می افزود.

اگر چه اشک امان نمی داد اما هر چه از زمان مراسم می گذشت چهره ها بازتر می شد و شانه ها در تقسیم رنج و درد ناشی از سرکوب جوانان، سبک تر به نظر می رسید… و شهید محمد کامرانی در قاب عکسی زیبا و به یاد ماندنی به این صحنه اعجاب انگیز می نگریست.

محمد کامرانی، ۱۸ ساله، پس از بازداشت در روز ۱۸ تیر به شکنجه گاه کهریزک منتقل و ۵ روز بعد بدن نیمه جان وی را به بازداشتگاه اوین و سپس به بیمارستان می برند. طبق گفته خانواده محمد، وی را در حالیکه تقریبا نیمه جان بوده و آثار شکنجه بر تمام بدنش دیده می شد به تخت بیمارستان بسته بودند تا فرار نکند. بعد از تلاش فراوان خانواده، بالاخره محمد از بیمارستان لقمان مرخص و بلافاصله به بیمارستان مهر منتقل می شود اما با توجه به عدم رسیدگی به جراحات طی روزهای گذشته و ضربات وارد آمده به سر، ۳ ساعت بعد و در تاریخ ۲۵ تیرماه به شهادت می رسد.

در سالن مردانه مسجد نیز صحنه ها مشابه سالن بانوان بود. اما در بزرگواری و صبوری این خانواده همین بس که سالن مردانه شاهد حضور برخی مسئولینی بود که طی یک سال گذشته، معترضان به بی عدالتی و تقلب را گروهی اغتشاشگر خواندند و بر شهادت بهترین فرزندان این آب و خاک سرپوش نهادند. آنان را در این مراسم چه کار؟ مگر محمد کامرانی را یک روز به بهانه اغتشاشگری دستگیر نکردند و چند روزی بعد جسدش را تحویل ندادند؟

بی تردید چنین افرادی آمده بودند تا در این فضا خود را تطهیر کنند. حالا اما هنوز یک سال از آن واقعه می گذرد و اینان به تسلیت آمده اند … در فردا و فرداهای روشن ایران زمین چه پاسخی خواهند داشت؟ و بیش از آن در دادگاه عدل الهی چه توجیهی؟